Horyniec-Zdrój jest dużą wsią położoną na północną wschodnim krańcu województwa podkarpackiego, na stosunkowo rzadko zaludnionym, a jakże uroczym Roztoczu Południowym. Oddalony od dużych aglomeracji, czy ruchliwych dróg, jest idealnym miejscem by odpocząć w ciszy i spokoju od pędzącego do przodu świata. Na południowym zachodzie od miejscowości rozpoczyna się Płaskowyż Tarnobrzeski.
Obie krainy, u styku których leży Horyniec Zdrój sprawiają, że teren wokół jest pięknie pofałdowany: suche wzniesienia oraz podmokłe doliny często zmieniające się w mokradła, tworzą wyjątkowy nastrój pozwalający się zrelaksować.
Horyniec-Zdrój może poszczycić się największym w Polsce złożem borowiny oraz bardzo cennymi źródłami wód mineralnych. Dzięki temu mogą tu prężnie działać sanatoria, a sam Horyniec Zdrój posiada status uzdrowiska. W celach leczniczych bywała tutaj Marysieńka Sobieska, a ponoć także sam król Jan III Sobieski. Pierwsze, prymitywne sanatoria powstawały tu już na początku XIX wieku. Niestety po I wojnie światowej Horyniec Zdrój bardzo ucierpiał w walkach polsko - ukraińskich. Wiele pensjonatów zostało także zniszczonych w trakcie II wojny światowej. To sprawiło, że obecnie Horyniec Zdrój odbudowuje swoją świetność uzdrowiskową.
Mimo znacznych zniszczeń wojennych Horyniec Zdrój może poszczycić się pięknymi zabytkami, jak choćby Pałac Ponińskich powstały w miejscu starego dworu Telefusów - rodziny, do której w XVII wieku należał Horyniec.
Ciechocinek przyciąga kuracjuszy i wczasowiczów nie tylko swymi walorami leczniczymi, lecz także malowniczym położeniem, zielenią licznych skwerów i parków, miłym i przytulnym klimatem kawiarenek, szumem fontann, powagą tężni, urokiem wielu miejsc spacerowych.
Bogactwem naturalnym Ciechocinka są obfite złoża solanek ciepliczych, które dzięki obecności chlorku sodu, związków wapnia, magnezu, żelaza, wolnego siarkowodoru, jodu, bromu i innych mikroelementów posiadają wybitne właściwości lecznicze.
Ciechocinek charakteryzuje bardzo korzystny dla funkcji leczniczo-wypoczynkowej klimat. Jego istotne elementy to o wysoka średnia temperatura roczna, stosunkowo duża liczba słonecznych dni, niewielkie opady, niezbyt silne wiaty, wreszcie mała wilgotność powietrza. Można go określić jako klimat nizinny, łagodnie odczuwany przez organizm człowieka.
Lecznictwo uzdrowiskowe Ciechocinka jest ukierunkowane na leczenie chorób: układu krążenia, układu oddechowego, narządu ruchu, reumatycznych, układu nerwowego oraz kobiecych.
Inowrocław, o którym pierwsze pisane świadectwa pochodzą z 1185 r., był średniowieczną stolicą Kujaw i już początki istnienia miasta powiązane były z potężnym wysadem solnym, dzięki któremu okoliczne ziemie sprzyjały wczesnemu osadnictwu. Sięgnąć można jednak jeszcze bardziej wstecz: miasto wiąże się z emporium handlowym na szlaku bursztynowym, którego nazwa - Askaukalis - pojawia się pierwszy raz już w II wieku na mapie Klaudiusza Ptolemeusza.
To położone niecałe 50 km. na południe od Bydgoszczy miasto swoją popularność zawdzięcza przede wszystkim tradycjom uzdrowiskowym, sięgającym 1875 roku. Od tego momentu baza wykorzystująca naturalne pokłady soli stale powiększała się. W okresie dwudziestolecia międzywojennego Inowrocław był jednym z najpopularniejszych uzdrowisk w Polsce.
W 2001 roku oddano do użytku tężnię solankową. Jej oryginalna forma, mająca kształt dwóch połączonych wieloboków, pozwala najkorzystniej wykorzystać możliwości inhalacji, zapobiegając rozpraszaniu się wytworzonego aerozolu solankowego.
Inowrocławskie uzdrowisko zajmuje się leczeniem przede wszystkim: chorób krążenia, reumatyzmu, chorób układu ruchu (stany zapalne, urazowe i zwyrodnieniowe), kręgosłupa, układu pokarmowego (m.in. cukrzyca, otyłość, stany po operacjach dróg żółciowych, przewlekły nieżyt żołądka z nadkwasotą) i układu oddechowego (np. zapalenie zatok, rozedma płuc, nieżyt górnych dróg oddechowych). Placówki uzdrowiskowe oferując swym pacjentom gamę kilkudziesięciu różnorodnych rodzajów zabiegów leczniczych, takich jak kąpiele solankowe, hydromasaże czy krioterapię.
Inowrocław przy swoim uzdrowiskowym charakterze umożliwia również znacznie bardziej aktywny sposób spędzania wolnego czasu, dzięki rozbudowanej infrastrukturze sportowo rekreacyjnej. W jej skład wchodzą takie obiekty jak: tory do gry w minigolfa, tory do gry w kręgle, pływalnie, ścianka wspinaczkowa, skate park czy korty tenisowe. Rozbudowywana jest sieć tras rowerowych, których docelowa długość to 73.600 metrów.
Niezwykłą atrakcją Inowrocławia jest 55 hektarowy Park Solankowy, w którym co roku z 90 tysięcy sadzonek tworzone są dywany kwiatowe, a w Honorowej Alei Dębów swoje drzewa zasadzili m.in. Krzysztof Penderecki i Irena Szewińska. Klimat sąsiadującego z tężniami Parku tworzą zabytki przyrody, malownicze stawy, fontanna, pomniki.
Średniowieczna historia miasta sprawia, że znajdują się tu takie zabytki architektury jak romański kościół Imienia Najświętszej Maryi Panny z XII wieku czy późnogotycka fara p.w. Św. Mikołaja. Jednocześnie Inowrocław może stanowić świetną bazę wypadową, umożliwiającą poznanie prasłowiańskiego osadnictwo (np. do Gniezna jest zaledwie 57 km).
Iwonicz-Zdrój to małe, liczące około dwóch tysięcy mieszkańców, miasto w województwie podkarpackim, leżące nieopodal Krosna. To uzdrowisko Beskidu Niskiego znajduje się na wysokości 410 m n.p.m., w dolinie Potoku Iwonickiego. Wieś w tym miejscu zlokalizowana była już w XIV wieku, a swoją nazwę wywodzi od świętego Iwona, patrona prawników.
Iwonicz jest jednym z najstarszych uzdrowisk w Polsce, gdyż wzmianki o właściwościach tutejszych wód mineralnych pojawiały się za panowania Władysława Jagiełły. Obecnie leczy się tutaj choroby układu trawienia (choroby żołądka, dwunastnicy, wątroby, dróg żółciowych i jelit), choroby ortopedyczno-urazowe (stany pourazowe oraz wrodzone i nabyte wady narządu ruchu), choroby reumatologiczne, choroby dróg oddechowych (nieżyty, zapalenia), układu nerwowego (m.in. stwardnienie rozsiane), choroby kobiece, skóry, otyłość i osteoporozę. Choć naturalne źródłą wód leczniczych w naturalnym procesie zostały zdemineralizowane i przestały być eksploatowane, to dzięki metodzie odwiertów utworzone zostały nowe źródła. Dzięki nim goście sanatoriów mogą zażywać kąpieli mineralnych, inhalacji i kuracji pitnej, a na ich bazie wytwarzane są produkty uzdrowiskowe, znanych pod wspólnym znakiem "Iwoniczanka". Zresztą dziewięć funkcjonujących sanatoriów gwarantuje, iż każdy, komu doskwierają wymienione wyżej dolegliwości będzie mógł skorzystać zarówno ze specjalistycznych zabiegów jak i zwyczajnie spędzić w Iwoniczu czas, by oddychać niezwykle zdrowym powietrzem.
Specjalnie dla kuracjuszy oraz zwykłych turystów utworzone zostały ścieżki zdrowia. Są to piesze trasy wycieczkowe na okoliczne góry oraz do lasów. Poza nimi wytyczone zostały również trasy rowerowe, idealnie nadające się do uprawiania tego rodzaju turystyki. A jeśli już nie będziemy mieli siły na kolejne górskie wędrówki, zawsze pozostaje nam podziwianie pięknych miejsc. Nie wspominając o ciekawej zabudowie uzdrowiskowej, w Iwoniczu stoi niezwykły pałac Załuskich oraz pochodzący z XV wieku drewniany kościół.
Jarosławiec jest nadmorską wsią położoną na wschodnim krańcu województwa zachodniopomorskiego. Przed reformą administracyjną w roku 1998 Jarosławiec należał do województwa słupskiego, obecnie przedzielonego granicą (Słupsk leży w województwie pomorskim). Miejscowość leży na Przylądku Jarosławieckim, będącym jednocześnie wschodnią granicą Zatoki Pomorskiej. Choć wzmianki o zamieszkiwaniu tego terenu pochodzą już z XV wieku, to jednak tutejsza osada nigdy nie rozbudowała się do wielkości miasta. Przez wiele lat była to typowo rybacka wieś, której mieszkańcy zajmowali się również zbieraniem bursztynów i dopiero w XIX wieku zaczął się rozkwit turystyki.
Położenie Jarosławca na przylądku w znaczny sposób wpłynęło na jego wizerunek. Dzięki temu "wtargnięciu" w Morze Bałtyckie tutejsze powietrze jest jednym z najczystszych i najzdrowszych, a samo wybrzeże to nie tylko zwykła plaża, lecz również klif, z którego można podziwiać przepiękną panoramę okolicy. Również dzięki przylądkowi Jarosławiec może poszczycić się jedną z nielicznych w Polsce latarni morskich. Budowla ta, wysoka na 33 metry, jest w pełni udostępniona dla zwiedzających i stanowi niezwykłą atrakcję turystyczną dla tych, którym znudzi się opalanie i kąpanie w morzu.
Jarosławiec dysponuje piękną plażą, o którą mieszkańcy wyjątkowo dbają, gdyż to ona przyciąga większość turystów. Poza sezonem odbywają się prace prace refulacyjne, polegające na wydobywaniu z dna morza piasku, który następnie długimi rurami transportowany jest na brzeg i tutaj rozprowadzany. Dzięki temu każdego roku piękna, piaszczysta plaża czeka na swoich wielbicieli. Zabieg ten stosowany jest zresztą w wielu nadmorskich kurortach. Same prace refulacyjne choć odbywają się poza sezonem również przyciągają turystów, gdyż w piasku świeżo wydobytym z dna morza znacznie łatwiej znaleźć piękne bursztyny.
Na turystów w Jarosławcu czekają również licznie organizowane atrakcje. Należą do nich biegi, w tym bieg przez plażę, festiwale piosenki i taneczne, wybory "Burszytnowej Miss Polski", zawody w budowaniu zamków w piasku, Letnie Mistrzostwa Cheerleaders Show i wiele innych. Poza tym na amatorów czekają również szlaki piesze i rowerowe, łowiska, boiska piłkarskie i do siatkówki, przejażdżki konne. To wszystko sprawia, że urlop spędzony w Jarosławcu będzie niezapomniany.
Jastarnia jest położona po środku Mierzei Helskiej - największego półwyspu Polski. Posiadająca prawa miejskie zaledwie od 1973 roku swoją historią sięga, aż do wieków średnich, gdyż wzmianka o niej pierwszy raz pojawia się w dokumencie z 1378 roku. Dzięki tak długich tradycji Jastarnia urzeka kaszubską zabudową, wąskimi uliczkami, których nazwy są dwujęzyczne: polskie oraz kaszubskie. Jastarnia zresztą niejednokrotnie przypomina odwiedzającym o swoich kaszubskich korzeniach.
Jastarnia stanowi element Nadmorskiego Parku Krajobrazowego i nie jest to przypadek: powietrze przesycone jest jodem, dookoła rozciągają się piaszczyste plaże i lasy (oczywiście w ograniczonym przez obszar lądu terenie).
Mimo swoich niewielkich rozmiarów i stosunkowo krótkiej historii miejskiej, Jastarnia posiada kilka wyjątkowych obiektów, którymi może się pochwalić. Należy do nich między innymi zbudowany w okresie międzywojennym port rybacki, który służy również jako przystań żeglarska. Ciekawa jest historia latarni: pierwotnie zbudowana została w 1939 roku, lecz po zaledwie miesiącu użytkowania została wysadzona przez wojsko polskie, by nie dostała się w ręce niemieckie. Odbudowana została dopiero w roku 1950, jednak nowa wersja była już prawie dwa razy niższa. Mimo to wysyła światło w morze na odległość 10 mil morskich, czyli ponad 18 kilometrów.
W Jastarni panują doskonałe warunki do uprawiania windsurfingu, dzięki wykorzystaniu naturalnych warunków Zatoki Puckiej. Działa tu Szkoła Windsurfingu, dzięki której każdy amator będzie w stanie postawić swoje pierwsze kroki w tym sporcie. Przez całą gminę Jastarnia (od Kuźnicy do Juraty) biegnie chwalona przez użytkowników ścieżka rowerowa. Można z niej podziwiać jednocześnie oba brzegi półwyspu, a dzięki temu, iż trasa jest pozbawiona wzniesień, szlak ten jest bardzo atrakcyjny dla rowerzystów w każdym wieku i kondycji.
Kamień Pomorski jest jednym z najstarszych miast na Pomorzu Zachodnim. Pierwszy gród zlokalizowany w tym miejscu był już w IX wieku, ale według niektórych źródeł (np. mapa Ptolemeusza) była już tu osada w II w, o nazwie Rugium. Od XII wieku w Kamieniu znajdowała się siedziba biskupstwa, co znacznie przyspieszyło rozwój miasta, należącego od wieku XIV do związku hanzeatyckiego.
Kamień Pomorski leży w województwie zachodniopomorskim, 7 km od wybrzeża Bałtyku, nad rzeką Dziwną, tuż przy wyspie Wolin. Dzięki odkrytym pod koniec XIX wieku źródłom solankowym i ich właściwościom leczniczym Kamień mógł przeobrazić się w uzdrowisko. W tej chwili można leczyć tu schorzenia narządu ruchu, układu krążenia, chorobach neurologicznych i reumatologicznych oraz korzystać z rehabilitacji ortopedycznej, kardiologicznej, czy odchudzić się.
Kamień Pomorski dzięki swemu położeniu oferuje turystom bardzo różnorodne atrakcje. Coś dla siebie znajdują tu plażowicze, wędkarze czy amatorzy zabytków architektury średniowiecznej. W Kamieniu znajduje się zarówno przystań żeglarska jak i stadnina koni. Wyjątkową ofertę znajdą tu rowerzyści, dzięki profesjonalnie przygotowanym trasom rowerowym o różnej długości (od kilkunastu do kilkudziesięciu kilometrów).
Kołobrzeg jest jednym z największych miast województwa zachodniopomorskiego, a jednocześnie zachowuje status uzdrowiska. Dzięki temu jest wyjątkowo atrakcyjnym miejscem na spędzenie urlopu dla osób lubiących nie tylko plażowanie lecz również ceniących sobie liczne atrakcje.
Historia Kołobrzegu sięga VIII wieku naszej ery. Prawa miejskie uzyskał w 1255, wcześniej jednak był tu nie tylko gród obronny, lecz również założone przez Bolesława Chrobrego biskupstwo, a od XIV wieku miasto było członkiem bałtyckiej Hanzy. Ze względu na funkcję warowną, utrzymywaną przez całe stulecia Kołobrzeg był wiele razy niszczony i nie ma tu zbyt wielu oryginalnych zabytków - większość z nich to rekonstrukcje.
Rekonstrukcją jest między innymi 220 metrowe molo - jedna z najpopularnieszych atrakcji. Pierwotna wersja wybudowa pod koniec XIX wieku mierzyła około stu metrów, została zniszczona w trakcie II wojny światowej. Współczesne molo zostało otwarte w 1971 roku i jest to najdłuższe żelbetonowe molo w Polsce o szerokości 9 metrów, po którym spaceruje się na wysokości około 4 i pół metra nad poziomem morza.
Kołobrzeg swoje walory uzdrowiskowe zawdzięcza złotu. Lecz nie jest to zwykłe złoto, lecz "płynne złoto" oraz "czarne złoto". Tak tutaj nazywane są woda mineralna - solanka oraz borowina. To między innymi dzięki tym naturalnym zasobom już od początków XIX wieku dostrzegano walory lecznicze miasta. Leczy się tutaj choroby górnych dróg oddechowych i krążenia, choroby stawów, zaburzenia przemiany materii. 23 zakłady uzdrowiskowe przyciągają nie tylko krajowych kuracjuszy: ponad jedna trzecia z nich to goście zagraniczni, do których dotarła sława uzdrowiska.
Kołobrzeg w pełni wykorzystuje swoje możliwości. W trakcie sezonu urlopowego liczba osób przebywających w mieście wzrasta czterokrotnie: z pięćdziesięciu tysięcy do dwustu. Ta olbrzymia liczba wynika nie tylko z naturalnych walorów takich jak piękna plaża ciągnąca się na długości 8 kilometrów, lecz również z aktywności mieszkańców, którzy organizują dla turystów wiele atrakcji. Należą do nich festiwale muzyczne (szantowe, piosenki dziecięcej i wiele innych), regaty (w tym niezwykle ciakawe Regaty Smoczych Łodzi na rzece Parsęce), festyny oraz wiele, wiele innych. Poza imprezami organizowanymi na gości czekając również atrakcje stałe, takie jak park linowy czy morskie safari. Coś dla siebie znajdą również amatorzy sztuki, którzy mogą wybierać spośród oferty współtworzonej galerie sztuki, amfiteatr, muzea, Regionalne Centrum Sztuki. Nie sposób nudzić się w Kołobrzegu.
Konstancin leży w województwie mazowieckim, około 20 kilometrów na południe od Warszawy i kilka kilometrów na zachód od Wisły. Miasto mimo dość krótkiej historii kilkakrotnie łączyło się z innymi, zmieniało granice, ewoluowało. Niegdyś istniał tu folwark Konstancin, który został przeobrażony przez Witolda hrabiego Skórzewskiego w osadę leczniczą. Od początku istnienia miało być to miejsce uzdrowiskowe i z myślą o tym wytyczone zostały alejki i zaprojektowana była cała przestrzeń. W roku 1952 powstał twór o nazwie Skolimów - Konstancin, który w roku 1969 został połączony z miastem Jeziorna. Obecnie miasto nosi nazwę Konstancin - Jeziorna, a dawny Skolimów - Konstancin jest jego dzielnicą.
Konstancin jest dynamicznie rozwijającym się od 1990 roku uzdrowiskiem: w czasach PRL niestety został zaniedbany i choć odkryto w 1967 roku źródła solanki, to jednak brakowało wielu inwestycji. Jedną z nielicznych była budowa solankowej tężni. Obecnie leczy się w Konstancinie choroby układu oddechowego, nerwice, nadciśnienie, solanka korzystnie wpływa również na układ gruczołów dokrewnych i ogólną odporność organizmu.
Na terenie gminy Konstancin - Jeziorno oraz czterech sąsiednich utworzony został Chojnowski Park Krajobrazowy, w którym wyznaczona jest sieć szlaków turystycznych i ścieżek dydaktycznych. Jeśli już mowa o szlakach, to warto zwrócić uwagę na ich znaczną ilość, co pozwala aktywnie spędzać czas. Są to szlaki zarówno piesze (w tym również ścieżki spacerowe, jak choćby "Szlakami Stefana Żeromskiego") jak i rowerowe.
Na terenie gminy znajdują się dwa bardzo ciekawe muzea. Pierwszym jest Muzeum Opowiadaczy Historii, w którym zbierane są eksponaty słowa przekazywanego z ust do ust. Muzeum stara się przywrócić tradycję opowiadania historii organizując wieczorne spotkania z opowieściami, które prowadzą mistrzowie słowa mówionego z całego świata. Drugim ciekawym miejscem jest Muzeum Papiernictwa nawiązujące do lokalnych tradycji przedsiębiorczych.
Kraków jest stolicą województwa małopolskiego i jest największym pod względem liczby ludności polskim uzdrowiskiem. Dawnej stolicy Polski nie trzeba nikomu przedstawiać - jest to najczęściej odwiedzane przez zagranicznych turystów polskie miasto. Krakowskie stare miasto i Wawel są jednymi z najwspanialszych, a jednocześnie doskonale zachowanych w oryginalnej formie, zabytków naszego kraju. Znajdujący się tu Uniwersytet Jagielloński to najstarsza polska uczelnia, która jest symbolem polskiej nauki.
Spośród tłumów odwiedzających Kraków niewiele osób zdaje sobie sprawę z faktu, że znajduje się tu unikatowe uzdrowisko. Unikatowe, gdyż jako jedyne w Polsce i jedno z niewielu na świecie zlokalizowane jest na obszarze milionowej aglomeracji. Mimo takiego położenia uzdrowisko nic nie traci na swoich wartościach leczniczych i prężnie działa od 200 lat.
Uzdrowisko Kraków - Swoszowice powstało w 1811 roku z inicjatywy profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego i szybko stało się bardzo popularne. Bardzo szybki rozwój niestety na długie lata został wstrzymany po Powstaniu Listopadowym. Później I wojna światowe nie była łaskawa dla Swoszowic - uzdrowisko zostało zniszczone. Przeciwnie działo się w trakcie II wojny: Niemcy rozbudowali Łaźnie i uzdrowisko prężnie działało. Po wojnie Swoszowice zostały włączone w administracyjne granice Krakowa, wykryto i zaczęto eksploatować nowe źródła wód mineralnych. Historia tego uzdrowiska sięga znacznie dalej w przeszłość: już w XIV wieku wydobywano siarkę, a źródła siarczkowe były wykorzystane do zwalczania zarazy, a w wieku XVI zakonnicy stosowali źródła do kąpieli leczniczych.
Kraków to uzdrowisko, w którym można leczyć schorzenia reumatologiczne, neurologiczne, gościec łuszczycowy oraz narządów ruchu (zarówno pourazowe jak i pooperacyjne). Swoszowice mogą pochwalić się sporą skutecznością w leczeniu: u 85% pacjentów następuje wyraźna poprawa stanu zdrowia. Nie można również nie wspomnieć o poprawie samopoczucia, które następuje po odbyciu serii zabiegów.
Kraków umożliwia kuracjuszom nie tylko leczenie, lecz aktywne spędzanie wolne czasu. Zwiedzanie wspaniałych zabytków, spacer po Rynku Głównym (największym autentycznym rynku średniowiecznym w Europie) i Sukiennicach to tylko niektóre z wielu atrakcji. A nie można zapominać o atrakcjach rozlokowanych dookoła Krakowa: ciekawe będą wycieczki zarówno do niespotykanej na skalę światową Wieliczki, jak i do Wadowic - miasta Jana Pawła II czy do Oświęcimia. A samo uzdrowisko to wspaniały teren otoczony zewsząd zielenią z zabytkowym Parkiem Zdrojowym oraz rzeką Wilgą.